W życiu mam ogromne szczęście do mistrzów - i to takich wyspecjalizowanych! Ciekawym trafem są nimi wyłącznie mężczyźni. Mój ukochany trener szermierki trenuje mnie dobre czternaście lat - ma do mnie świętą cierpliwość i traktuje mnie jak własną córkę, a kiedy coś mi nie wychodzi, prowadzi moją rękę, próbując "zapisać w niej" właściwy ruch. Ma w sobie niesamowity spokój i ciepło, nie wywiera presji, ale spokojnie tłumaczy i dba o dobrą atmosferę wśród zawodników.
Jest też mój nauczyciel pianina - zna mnie od dawna i potrafi "podstępem" przełamać moją niewiarę we własne umiejętności, uczy mnie, jak dotrzeć do własnych emocji, często głęboko ukrytych i przemienić je w dźwięki.
Przez wiele lat chodziłam na dodatkowy angielski do szkoły językowej – tam miałam szczęście trafić na cudownego człowieka, dżentelmena w każdym calu i wspaniałego pedagoga, który głęboko wierzył w moje zdolności językowe i zawsze namawiał mnie na studiowanie filologii. Cóż, poszłam na anglistykę, a on natychmiast mnie zatrudnił i jest najwspanialszym szefem, jakiego można sobie wymarzyć. :)
Wyjątkowe miejsce w moim sercu zajmuje też mój przybrany dziadek – profesor polonistyki i tłumacz poezji, który zawsze zachęcał mnie do pisania, nie szczędził uwag merytorycznych, nigdy nie patrząc na moje pisanie przez pryzmat łączącej nas zażyłości. Jestem mu za to niesamowicie wdzięczna, bo nauczył mnie patrzeć zarówno na pisanie poezji, jak i jej tłumaczenie, dostrzegać esencję, ale i doceniać formę.

W życiu mam ogromne szczęście do mistrzów - i to takich wyspecjalizowanych! Ciekawym trafem są nimi wyłącznie mężczyźni. Mój ukochany trener szermierki trenuje mnie dobre czternaście lat - ma do mnie świętą cierpliwość i traktuje mnie jak własną córkę, a kiedy coś mi nie wychodzi, prowadzi moją rękę, próbując "zapisać w niej" właściwy ruch. Ma w sobie niesamowity spokój i...

Nie jestem dzieckiem szczęścia i nic nie przychodzi mi łatwo. Jedno co mam, to szczęście do ludzi, tych dobrych, z tej samej krwi co moja. Kiedy poznałam Panią Ewę, byłam na stażu w dość poważnej instytucji. O staż wystarał się mój tato, a ja nie znosiłam jego wówczas. Przede mną miały być ostatnie w moim wyobrażeniu wakacje szalonej młodości, w nagrodę po wzorowej maturze i niespodziewanym, bo sama w to nie wierzyłam, przyjęciu na prawo w jednej z najlepszej uczelni. Tato jednak zaciągnął mnie do pracy. Pani Ewa, którą tam spotkałam okazała się być doskonałą kobietą, wystrzałową panią mecenas. Mało kto mi tak wówczas imponował. Staż zleciał szybko, studia się ukończyły. Po drodze spotkałam mnóstwo mecenasów, ale jednak takich, o których szkoda tu opowiadać. I co się dzieje dalej. Palec Boży znowu nas dotyka. Ląduje na stażu w tym samym urzędzie. Pracuje pilnie, jako prawnikowi udaje mi się współpracować z Panią Ewą. I co dalej może spytacie... Ona bierze mnie pod swoje skrzydła, jest moją mentorką, patronką, po prostu drugą mamunią. Dalsze kroki zawodowe są wspierane przez nią, mam wręcz wrażenie, że sterowane z korzyścią tylko i wyłącznie dla mnie. Kto miał taki luksus? Pewnie niewielu. Dokładnie zdaje sobie z tego sprawę. Dziś jesteśmy koleżankami w pracy, przyjaciółkami po. Przeszłyśmy wiele, ale trzymamy się razem. Uczymy się nawzajem od siebie. Ja jestem jej pupilem, skarbem- tak mi mówi. Ona moim Aniołem i stróżem w jednym.

Nie jestem dzieckiem szczęścia i nic nie przychodzi mi łatwo. Jedno co mam, to szczęście do ludzi, tych dobrych, z tej samej krwi co moja. Kiedy poznałam Panią Ewę, byłam na stażu w dość poważnej instytucji. O staż wystarał się mój tato, a ja nie znosiłam jego wówczas. Przede mną miały być ostatnie w moim wyobrażeniu wakacje szalonej młodości, w nagrodę po wzorowej maturze...

Myślę, że taka relacja łączyła mnie bardzo dawno temu z panią od polskiego. Była to bardzo specyficzna osobna, muszę przyznać, że nie za bardzo lubiana przez uczniów. Jednak z jakichś względów owa pani wybrała mnie do udziału w olimpiadzie i postanowiła do tegoż konkursu mnie przygotować. Na początku byłam dość sceptycznie nastawiona. Lista lektur, wierszy i esejów do przeczytania. Komu by się chciało nad tym siedzieć i do tego jeszcze z jakimś dinozaurem. No ale w końcu dałam się przekonać i szybko zdałam sobie sprawę, że jest to bardzo ciekawe. Pani od polskiego okazała się być bardzo sympatyczną osobą, ale przede wszystkim zachwycił mnie ogrom wiedzy, który posiadała. Szybko stała się moim mistrzem i największym motywatorem do nauki. Chciałam żeby była ze mnie dumna. Mam nadzieję, że się na mnie nie zawiodła.

Myślę, że taka relacja łączyła mnie bardzo dawno temu z panią od polskiego. Była to bardzo specyficzna osobna, muszę przyznać, że nie za bardzo lubiana przez uczniów. Jednak z jakichś względów owa pani wybrała mnie do udziału w olimpiadzie i postanowiła do tegoż konkursu mnie przygotować. Na początku byłam dość sceptycznie nastawiona. Lista lektur, wierszy i esejów do...

Tak, pracowałam z taką osobą. Chłopak starszy kilka lat ode mnie, zakochany w swojej pracy i całkowicie jej poświęcony. Pracoholik, ale w pozytywnym znaczeniu. Trochę maruda, ale jednak w każdej wolnej chwili widziałam, że nawet podczas przerwy na kanapkę czytał jakieś ciekawostki zawodowe i potem nam opowiadał czego się dowiedział. Do tego bardzo solidny i pomocny. Bardzo dużo nauczyłam się od niego nie tylko w kwestii technicznych spraw, ale także podejścia do pracy. Chciałabym pracować tak jak on. Niestety, niedoceniony finansowo. Człowiek pracujący dla satysfakcji, a nie pieniędzy, wielka szkoda, że ktoś taki się marnuje. Gdyby tylko konkurencja o nim wiedziała... Ja już tam nie pracuję, a jemu życzę żeby w końcu jego starania zostały wynagrodzone także poprzez odpowiednią pensję.

Tak, pracowałam z taką osobą. Chłopak starszy kilka lat ode mnie, zakochany w swojej pracy i całkowicie jej poświęcony. Pracoholik, ale w pozytywnym znaczeniu. Trochę maruda, ale jednak w każdej wolnej chwili widziałam, że nawet podczas przerwy na kanapkę czytał jakieś ciekawostki zawodowe i potem nam opowiadał czego się dowiedział. Do tego bardzo solidny i pomocny. Bardzo...

Nie mam mistrza na którym się wzoruję. Podczas pracy obserwuje innych pracowników i staram się tych obserwacji wynieść jak najwięcej dla siebie. Gdy ktoś robi coś dobrze wzoruje się na nim, słucham rad i przydatnych wskazówek, ale nie mam mistrza, ponieważ nie naśladuję ślepo wszystkiego. Krytycznie analizuje wszystkie zachowania i staram się przejmować i naśladować tylko te które są wartościowe.

Nie mam mistrza na którym się wzoruję. Podczas pracy obserwuje innych pracowników i staram się tych obserwacji wynieść jak najwięcej dla siebie. Gdy ktoś robi coś dobrze wzoruje się na nim, słucham rad i przydatnych wskazówek, ale nie mam mistrza, ponieważ nie naśladuję ślepo wszystkiego. Krytycznie analizuje wszystkie zachowania i staram się przejmować i naśladować tylko...

W mojej obecnej pracy...nie ma kogoś takiego, by łączyła mnie taka relacja. Sama jestem sobie mistrzem i uczniem,staram się być dobra w tym co robię.

W mojej obecnej pracy...nie ma kogoś takiego, by łączyła mnie taka relacja. Sama jestem sobie mistrzem i uczniem,staram się być dobra w tym co robię.

Mistrz to bardzo wzniosłe określenie osoby, która pobrała najlepsze nauki oraz zdobyła życiowe i zawodowe doświadczenie. Mistrz powinien budzić respekt, szacunek i uwielbienie, a uczeń, który dostąpi zaszczytu przebywania z tak ważną personą, powinien być wdzięczny za poświęcony mu czas.

Ale takich mistrzów ze świecą szukać i czy faktycznie są oni potrzebni? Czy nie jest tak, że najwięcej nauczymy się od zwykłych ludzi obecnych w naszym życiu na co dzień? To oni nas inspirują, motywują do działania i zawsze mają dla nas mądre słowo.

Takim mistrzem był dla mnie dziadek. Wychowałam się bez ojca ale nie czułam jego braku. Zawsze miał dla mnie czas, zabierał mnie na wycieczki, opowiadał ciekawe historie, czytał mi książki gdy byłam mała i zawsze stawał w mojej obronie. Był dla mnie rycerzem i autorytetem.

Dziadek skończył konserwatorium muzyczne i nauczył mnie miłości do muzyki. W domu mieliśmy piękne przedwojenne pianino. Czasem miałam dość ćwiczeń, ale dziadek zawsze mówił że praktyka czyni mistrza. Jestem mu wdzięczna za niewzruszoną stanowczość, bo tak właśnie postępuje prawdziwy mistrz. Nie przymusza, tylko daje do zrozumienia,że liczy się wytrwałość w dążeniu do celu.

Dziadek odszedł kiedy miałam 15 lat. Do tej pory bardzo mi go brakuje. Na skutek zawirowań rodzinnych straciłam wtedy pianino. Od tamtej pory nie grałam i wciąż za tym tęsknię. Wierzę, że będzie mi jeszcze dane powrócić do tamtych cudownych muzycznych wspomnień i oddać hołd mojemu najdroższemu mistrzowi.

Mistrz to bardzo wzniosłe określenie osoby, która pobrała najlepsze nauki oraz zdobyła życiowe i zawodowe doświadczenie. Mistrz powinien budzić respekt, szacunek i uwielbienie, a uczeń, który dostąpi zaszczytu przebywania z tak ważną personą, powinien być wdzięczny za poświęcony mu czas.

Ale takich mistrzów ze świecą szukać i czy faktycznie są oni potrzebni? Czy nie jest...

Mój kierownik - szef naszego laboratorium - jest dla mnie kimś takim. Facet jest prawdziwym inżynierem, do wszystkich zleceń podchodzi profesjonalnie, zna się na realiach badań, gdy ktoś zleca coś nietypowego szybko jest w stanie rozważyć, czy to się da zrobić i jak to zrobić. Przy czym słucha swoich podwładnych i często z nami żartuje. Czasami mam wrażenie, że bez niego nasze laboratorium by upadło - no w najlepszym razie pogrążyło się w chaosie.

Wiele się od niego nauczyłem i głęboko wieżę, że jeszcze wiele się nauczę.

Mój kierownik - szef naszego laboratorium - jest dla mnie kimś takim. Facet jest prawdziwym inżynierem, do wszystkich zleceń podchodzi profesjonalnie, zna się na realiach badań, gdy ktoś zleca coś nietypowego szybko jest w stanie rozważyć, czy to się da zrobić i jak to zrobić. Przy czym słucha swoich podwładnych i często z nami żartuje. Czasami mam wrażenie, że bez niego...

Przez 6 lat należałam do ZHP. A tak właściwie to harcerzem jest się całe życie, tak przynajmniej mówią.
Moją największą mistrzynią była moja drużynowa. Ania. Wszyscy ją uwielbiali, cenili. Nikt tak jak ona nie potrafił sobie poradzić z rozwydrzoną zgrają ;D.
Jej sposób bycia. Pozytywne nastawienie do wszystkiego. Inteligencja.

Chcę być jak ona.

Przez 6 lat należałam do ZHP. A tak właściwie to harcerzem jest się całe życie, tak przynajmniej mówią.
Moją największą mistrzynią była moja drużynowa. Ania. Wszyscy ją uwielbiali, cenili. Nikt tak jak ona nie potrafił sobie poradzić z rozwydrzoną zgrają ;D.
Jej sposób bycia. Pozytywne nastawienie do wszystkiego. Inteligencja.

Chcę być jak ona.